အေမ့ကိုယ့္စား ေလာကကို ငဲ့ၾကည့္ျခင္း

မ႐ွိ။ ဘာမွ မ႐ွိ။ မသိတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ကေန ဒီေန႔အထိ မိသားစုနဲ႔ အတူေနဖို႔ အခြင့္အေရး လံုး၀ မ႐ွိခဲ့။ ၀ါးတားတားေလးေတာ့ မွတ္မိေနသလိုလို။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာလား။ အေဖ့ပခံုးေပၚမွာလား။ မ႐ွိတာကိုမွ တမ္းတတတ္တာ လူ႔သဘာ၀ေလလား။ ရီေ၀ေ၀ အတိတ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အရိပ္ေတာင္ ကိုယ့္အနားမွာ ႐ွိရဲ႕လားမသိ။

သဗၺ႐ုကၡံ သုေသာေဘႏၲိ၊ သရတၱခါရကကုၤရာ။
သဗၺေလာကံ ၀ိဇာတံ စ၊ သမေဏာ သႏၲပုတၱေကာ။

ရဲရဲနီ ပုရစ္ဖူးငံုေလးေတြ
သစ္ပင္ေတြကို အလွဆင္ေနၾကေလရဲ႕ …။
ေအးျမသက္ၿငိမ္ သားငယ္တစ္ေယာက္
ေလာကႀကီးကိုေရာ အေမ့ကိုေရာ
အလွဆင္ေနသူပါ…။

ဒီကဗ်ာေလးက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ရတာ။ ေရးေပးတဲ့သူက ကိုယ့္ကို ဂါထာေရးနည္း စသင္ေပးခဲ့တဲ့သူ။ ဒီလို ေမြးေန႔ဆုမြန္ေတြ လက္ေဆာင္ေတြ ရ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုပါပဲ။ ေအးျမေသာ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ လွပေသာ သာယာေသာ ဆုမြန္ေကာင္းေတြဟာ ရင္ခုန္သံကို စည္းခ်က္မွန္ေစတဲ့အျပင္ မ၀တ၀ အသက္႐ွဴေနရတဲ့ ဘ၀ကေန ႐ုန္းထြက္ေစႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြပါ။